مرگ ِ عفیفی

 یادت به خیر ، ای پدر ، ای رهبری که مرگ
کوتاه کرد پای ِ تو از کاروان ِ ما
 کانون ِ عشق بودی و سر منزل ِ امید
 درمان ِ درد و همدم ِ روز و شبان ما
چون آفتاب ِ زرد و غم انگیز ِ شامگاه
 رفتی و چون شفق ، دل ِ یاران به خون نشست
 غم ، سایه ریخت بر دل و از رفتنت به جان
گویی غبار ِ تیره و سرد ِ قرون نشست
 پیوندها به مرگ ِ تو بگسست و نامراد
هر یار ِ دلشکسته ، فرا شد به گوشه ای
 پاشید زار و گشت لگدکوب ِ روزگار
 هر چا که بود از تو و مهر ِ تو خوشه ای
 وایا به حال ِ زارِ تو ، وایا که همچو شمع
یک عمر سوختی و کست اعتنا نکرد
 یک عمر سوختی که ننالد کسی ز رنج
یک عمر سوختی که نسوزد دلی ز درد
یک عمر سوختی و بیاموختی که جور
 تقدیر ِ چرخ و مصلحت روزگار نیست !
 وان بینوا که مرده به ویرانسرای ِ فقر
جز کشته ی شقاوت ِ سرمایه دار نیست !
یک عمر سوختی که به این خلق ِ بت پرست
 روشن کنی که خدمت ِ بت از سیه دلیست
وین فتنه ها که می رود ز ناکسان به خلق
محصول بردباری و سستی و کاهلیست
دردا! که پند ِ گرم ِ تو در این گروه ِ سرد
 با آن سخنوری ، سرمویی اثر نکرد
 بت خانه ماند و بت شکن از جهل ِ بت پرست
در خواب ِ مرگ رفت و سر از خواب بر نکرد
 هر شب ، به خلوت ِ دل ِ من - ای پدر چه زود
 رفتی به خاک و سایه برافکندی از سرم -
یاد ِ تو ، یاد ِ مهر و صفای ِ تو ، نیمرنگ
چون ابر ، موج می زند از پیش ِ خاطرم
در شعله های ِ خاطره ، می بینمت که باز
 باز آمدستی از در و بنشسته ای به تخت
 پیرامن ِ تو حلقه زنان ، دوستان ز مهر
 در آن حیاط ِ پر گل ِ خاموش ِ پر درخت
می پرسی از یکایک ِ آن جمع ِ پر امید
 از روز ِ رفته ، با لب ِ خندان فسانه ای
 وانگه به یاد ِ غمر ِ سفر کردع ، سوزناک
می خوانی از کتاب ِ جوانی ترانه ای
 اشکت ، به چهره می دود آرام و آن سرود
 دنبال می شود ز دل ِ کوچه ، در سه گاه
 در ، سخت می خورد به هم آنگاه و مست ِ شوق
عباس ، شاد و خنده به لب می رسد ز راه
در بوی ِ مست ِ آن گل ِ محبوبه ، گاهگاه
 می جویی از جهان ِ سیاست کناره ای
 می پرسی از مهین ، به نوازش حکایتی
می بندی از امید ، به اختر نظاره ای
 من همچنان به چهره ی گرم ِ تو بسته چشم
 فرزند وار پیش ِ تو بنشسته ام خموش
آرنج ، تکیه داده سبک بر کنار ِ تخت
 بر گفته های نغز ِ تو از جان سپرده گوش
لختی چنین ، به خواب دل انگیز ِ خاطرات
رؤیای گرم ِ یاد ِ تو ، می سوزدم دو چشم
بر می جهم ز شوق و دریغا که نامراد
 دل می تپد ز وحشت و رگ می زند ز خشم
 آه ، این کجاست ؟ کو ؟ چه شد ای پدر ؟ دریغ !
 جز من کسی نمانده در آن کلبه ی خموش
سیگار ، دود کرده و انگشت سوخته
 من همچنان بیاد ِ تو و نامه ی سروش!